روش های توانبخشی شنوایی برای ارتباط با کودک کم شنوا کدامند؟
پس از تشخیص کم شنوایی کودک، والدین باید هرچه زودتر تصمیم بگیرند که از کدام روش برای برقراری ارتباط با کودک استفاده خواهند کرد. بهترین انتخاب تنها با داشتن اطلاعات کافی و آشنایی با انواع روش های توانبخشی شنوایی و شیوه های ارتباطی میسر خواهد بود. اگرچه برخی رویکردها در برخورد با نیازهای کودک، ممکن است از سایر روش ها بهتر باشند، اما هیچ روش توانبخشی شنوایی را نمی توان تنها روش کاملا درست دانست.
متأسفانه هیچ روش معجزه کننده ای وجود ندارد که پیشگویی کند کدام شیوه ارتباطی و توانبخشی برای کودک بهترین است. تصمیم اولیه والدین، لزوما تصمیم نهایی آنها نیست، بلکه همانطور که آنها و کودک کم شنوا در کنار یکدیگر رشد می کنند و یاد می گیرند، بسته به شرایط موجود می توانند در تصمیم خود تغییرات لازم را ایجاد کنند. اگر پیشرفت قابل توجهی در وضعیت کودک وجود نداشته باشد، قبل از اینکه دوران طلایی زبان آموزی ( تا سن 5 الی 6 سالگی) به پایان برسد، باید شیوه های ارتباطی و توانبخشی شنوایی دیگر امتحان شوند.
در حال حاضر، سه روش آموزشی شاخص برای توانبخشی کودک کم شنوا در سطح جهان وجود دارد که عبارتند از:
1-روش شنیداری-کلامی(AVT)
روش شنیداری-کلامی، از حق کودک کم شنوا برای دست یافتن به توانایی گوش کردن و برقراری ارتباط با زبان گفتاری پشتیبانی می کند. این روش شامل آموزش، راهنمایی و حمایت های خانوادگی توسط تیم متخصص می باشد. اصل این رویکرد بر پایه یادگیری استفاده از باقیمانده شنوایی برای گوش دادن (به کمک سمعک یا کاشت حلزون)، درک گفتار و صحبت کردن است که همراه با مشارکت فعال خانواده و تحت راهنمایی درمانگر شنوایی-کلامی اجرا می شود.
مقاله مرتبط : توانبخشی شنوایی چیست؟
2-روش تک حسی (manualism)
به زبان ساده می توان روش تک حسی را روش دستی نامید. طرفداران این روش اعتقاد دارند که در آموزش کودک کم شنوا استفاده از علایم دست مهم است. این گروه بسته به میزان باور و اعتقادی که به استفاده از باقیمانده شنوایی دارند به چند گروه تقسیم می شوند:
الف)رویکرد دو زبانی(زبان اشاره همراه با سواد آموزی): هدف این رویکرد، آموزش زبان اشاره به عنوان اولین زبان و آموزش خواندن و نوشتن به عنوان دومین زبان و آشنایی مناسب با هر دو فرهنگ شنوایی و ناشنوایی است.
ب) ارتباط کلی: از این روش، اغلب نه به عنوان یک شیوه، بلکه به عنوان فلسفه حمایت از حق کودک کم شنوا برای برقراری ارتباط به هر طریقی که برای او کارآمدتر است یاد می شود. استفاده از حالات بدن، گفتار، گفتارخوانی، لب خوانی، زبان اشاره، گوش کردن با سمعک، نوشتن یا ترکیبی از اینها ممکن است برای شکل دادن یک روش ارتباطی استفاده شوند. ارتباط کلی به کودک این امکان را می دهد که همه توانایی های حسی خود را برای برقراری ارتباط بکار بگیرد و سرانجام خودآگاهانه تصمیم بگیرد که کدام روش یا روش ها برای وی مناسب تر هستند.
3-روش شفاهی یا شنیداری-شفاهی(Oral)
در این روش، آموزش زبان بر استفاده از تقویت کننده مناسب، مهارت های لب خوانی/ گفتارخوانی و حداکثر استفاده از باقیمانده شنوایی تأکید دارد تا کودک کم شنوا بتواند از گفتار به عنوان نخستین روش ارتباطی بهره گیرد. در روش شنیداری-شفاهی از لامسه و ارتعاش به عنوان راه هایی برای نشان دادن جایگاه تولید اصوات گفتاری گوناگون استفاده می شود. در این روش درک اصلی گفتار از راه لبخوانی حاصل شده و بدینوسیله شنوایی کامل می شود.
مقالات مرتبط
سمعک در کم شنوایی یک طرفه
خرید سمعک زیمنس
مزایای استفاده از دو سمعک
