سمعک های کاشتی گوش میانی
سمعک های کاشتی گوش میانی یک راه چاره و جایگزین دیگری که برای سمعک های معمولی (هدایت هوایی) و هدایت استخوانی وجود دارد، سمعک های کاشتی گوش میانی هستند. در اینگونه وسایل، ارتعاش مکانیکی به سیستم گوش میانی یا به دریچه گرد اعمال می شود و دیگر نیازی به خروجی صوتی از سوی سمعک نیست. در نتیجه دیگر نیازی به قالب گوش نیست. کاشت های گوش میانی را می توان بطور کامل در بدن فرد کاشت و هیچ قطعه بیرونی وجود نداشته باشد و یا اینکه بصورت نسبی کاشت شود، بدین صورت که مبدل خروجی آن کاشته می شود، ولی میکروفون، باتری، تقویت کننده و وسیله فرستنده در بیرون از بدن فرد قرار می گیرد.
اگر میکروفون و باتری کاشته نشود، آنگاه سیگنال باید به یک شیوه ای از طریق سیستم خارجی به مبدل ارتعاش کننده انتقال داده شود. رایج ترین حالت، اینگونه است که سیگنال تقویت شده، به صورت القایی و از طریق پوست، از سوی یک کویل خارجی به سمت یک کویل داخلی ارسال می شود(درست مانند کاشت حلزون) و سپس از آنجا به تحریک کننده داخلی ارسال می گردد. در سیستم های دیگر، از یک کویل بیرون از پوست استفاده می شود تا میدان مغناطیسی نوسانی را درون گوش میانی تولید کند که مستقیما بر روی آهن ربای کاشت شده عمل کند.
در سمعک هایی که به طور کامل کاشت می شوند، نیاز به باتری کاشت شده است که با فناوری کنونی باید هر 3 تا 10 سال یکبار عوض شوند.
در کاشت های گوش میانی، از مبدل های خروجی الکترومغناطیسی و یا پیزو الکتریکی استفاده می شود که بر روی یکی از استخوانچه های گوش میانی یا دریچه گرد وصل می شوند. این مبدل ها به شیوه های مختلفی باعث تولید ارتعاشات در سیستم گوش میانی یا حلزون می شوند. حرکات مربوط به این مبدل ها، به مراتب خیلی بیشتر از میزان ارتعاش مرتبط با نحوه هدایت صدا از طریق گوش میانی است.
حالت های قرار گیری میکروفون در کاشت گوش میانی
در کاشت های گوش میانی که تا کنون وجود داشته اند، میکروفون به چهار شیوه مختلف کار گذاشته می شود:
*می تواند در بیرون کار گذاشته شود: میکروفون در بیرون و درون قابی واقع در پشت گوش قرار می گیرد، یا اینکه بر روی پوست سر و در سمت بیرونی قاب الکترونیکی کاشت شده قرار می گیرد.
*می تواند در زیر پوست سر کار گذاشته شود: میکروفون هایی که درون قاب محکم و بدون درزی نصب شده اند، مستقیما در زیر پوست قرار داده می شوند.
*می توانند در زیر پوست مجرای گوش کار گذاشته شوند: این نوع میکروفون ها نیز درون قاب محکم و بدون درزی نصب شده اند و در زیر پوست بخش استخوانی مجرای گوش قرار می گیرند. این نوع میکروفون ها از ویژگی های جهت داری گوش طبیعی برخوردار می شوند.
*میکروفون می تواند درون مبدل و در گوش میانی کاشت شود: این نوع میکروفون ها درون مبدل محکم و بدون درزی قرار می گیرد. این مبدل درون حفره گوش میانی به گونه ای قرار داده می شود تا در اثر ارتعاش عادی یکی از ساختارهای گوش میانی رانده شود و حرکت کند. این نوع میکروفون ها نیز از ویژگی های جهت داری و تشدیدی طبیعی لاله و مجرای گوش برخوردارند ولی جراحی آنها پیچیده تر است.
سه شیوه آخر برای آن دسته از سمعک هایی مناسب است که به صورت کامل کاشت می شوند.
سمعک های کاشتی گوش میانی برای چه کسانی سودمند است؟
نتایج مطالعات نشان می دهد که کمتر از 1 درصد افراد کم شنوا نامزد دریافت اینگونه سمعک ها هستند. اگرچه کاشت های گوش میانی اساسا فقط برای آن دسته از بیمارانی کاشت می شود که عملکرد گوش میانی هنجاری دارند، ولی به نظر می رسد که آن گروه از بیمارانی که می توانند بیشترین بهره را از کاشت های گوش میانی ببرند، بیمارانی هستند که دچار مشکلاتی در گوش خارجی یا میانی خود هستند یا اینکه دچار افت آمیخته یا انتقالی بارزی هستند. این گروه از بیماران عبارتند از:
*افرادی که نمی توانند قالب گوش بزنند: افرادی که قالب گوش سمعک های معمولی باعث ایجاد عفونت در مجرای گوش یا بد تر شدن آن می گردد، یا افرادی که یک بد ساختاری در مجرای گوش یا لاله گوش به علت مادرزادی یا در اثر بیماری یا جراحی دارند بیشترین سودمندی را از کاشت گوش میانی می برند.
* افرادی که سیستم گوش میانی نا کار آمدی دارند و با جراحی نیز درست نمی شود. مزیتی که این شیوه تحریکی دارد این است که حتی در مواقعی که هیچ استخوانچه ای وجود نداشته باشد و یا وقتی که کف استخوانچه رکابی به دلیل اتواسکلروز بی تحرک باشد، این نوع تحرک پا برجاست و همچنان کار می کند.
سمعک های کاشتی گوش میانی چه مزایایی دارند؟
از آنجا که حرکت استخوانچه های گوش میانی بسیار کم و اندک است و از آنجاییکه کاشت های گوش میانی باعث ایجاد مسیر ارتعاشی مکانیکی مستقیمی به سمت حلزون می شوند، این سمعک ها حلزون را قوی تر از سمعک باها یا هدایت استخوانی تحریک می کنند. بنابراین اینگونه سمعک ها، برای آن دسته از افرادی که دچار افت های آمیخته با جزء حسی عصبی متوسط و یا بیشتر هستند، بسیار مناسب تر از هر سمعک هدایت استخوانی دیگری می باشند. سودمندی های دیگری که برای کاشت های گوش میانی در مقایسه با سمعک های عادی ادعا می شود عبارتند از:
*شفافیت بیشتر صدا به دلیل پاسخ فرکانسی گسترده تر در فرکانس های بالا
*عدم انسداد مجرای گوش
* در سمعک هایی که بطور کامل کاشت می شوند، هیچ مانعی در رابطه با استفاده از آنها در شرایط گرم، گرد و خاک یا رطوبت وجود ندارد و همچنین دیده نمی شوند و اینکه نیازی به انجام کاری از طرف کاربر نیست
*افزایش تقویت سمعک بدون اینکه سوت بزند بویژه در فرکانس های بالا
سمعک های کاشتی گوش میانی چه معایبی دارند؟
اگرچه عمل جراحی کاشت گوش میانی یک عمل جراحی کوچک در نظر گرفته می شود، ولی کاشت های گوش میانی همیشه موفقیت آمیز نیستند. گاهی اوقات نیاز به جراحی اصلاحی است و ممکن است حس چشایی فرد برای همیشه تغییر کند. اتصال بیش از حد سفت مبدل جرمی شناور به استخوانچه سندانی می تواند باعث سیاه شدن استخوانچه سندانی شود. برعکس، اگر یک جزئی از کاشت که باید به استخوانچه ها وصل شود خیلی شل وصل شده باشد، ممکن است حرکت کند و باعث تولید صداهایی شود که هیچ ارتباطی به صداهای بیرونی نداشته باشد هرچند که این مشکل را می توان با فنون جراحی مناسب به حداقل رساند. اجزای کاشت شده ممکن است از هم جدا شوند و یا در همدیگر فرو روند.
یک محدودیت دیگر که برای هر کدام از وسایل کاشت شده وجود دارد مربوط به آهن ربا است، بدین صورت که آهن ربا ممکن است باعث شود بیمار بعد از انجام عمل جراحی کاشت، نتواند برای بررسی دیگر مسائل پزشکی MRI انجام دهد. اعمال میدان مغناطیسی، ممکن است باعث حرکت و یا پیچ و تاب خوردن آهن ربای داخلی شود و باعث آسیب آن دسته از ساختارهای آناتومیکی شود که آهن ربا به آنها وصل شده است و باعث از بین رفتن ویژگی آهن ربایی آن شود. این آهن ربای داخلی باعث اعوجاج تصویر MRI در نواحی اطراف آن نیز خواهد شد. البته در مبدل های پیزو الکتریکی، بخش های آهن ربایی وجود ندارد و ذاتا در برابر اسکنرهای MRI ایمن هستند.
مقالات مرتبط :
مشاوره آنلاین خرید سمعک
نحوه عملکرد گوش داخلی
