کم شنوایی ناشی از سن (پیرگوشی)

کم شنوایی ناشی از سن (پیرگوشی)

با افزایش سن، تمام سیستم شنوایی تغییر می کند.

تغییرات ناشی از سن ابتدا در ساختارهای حسی و عصبی گوش داخلی و مسیرهای شنوایی مرکزی روی می دهد ولی به میزان کمتر در گوش خارجی و گوش میانی هم رخ می دهد.

تغییرات ناشی از سن در گوش خارجی:

انعطاف پذیری و استحکام مجرای گوش و لاله گوش تغییر می کند و موهای موجود در مجرای گوش ضخیم تر و بلندتر می شوند.

به علت مهاجرت ناکافی اپی تلیال، سرومن در گوش جمع شده و سفت تر و فشرده تر می شود.

شیوع سرومن فشرده در سالمندان 34% می باشد. دیواره های مجرای گوش نازک تر می شوند و به علت کاهش چربی پوست و خشکی آن باعث مستعد شدن مجرا به ضربه و آسیب می شوند.

مقاله مرتبط : علائم پیرگوشی چیست ؟

تغییرات ناشی از سن در گوش میانی:

با افزایش سن، پرده گوش سفت تر، نازک تر و کم عروق تر می شود.

مفصل های متصل کننده استخوانچه های گوش میانی نازک تر و کلسیفیه می شود و استخوانچه های گوش میانی نیز کلسیفیه می شوند.

تغییرات ناشی از سن در گوش داخلی:

حلزون گوش داخلی، حساس ترین ساختار به تغییرات ناشی از سن می باشد.

 از جمله تغییرات رخ داده در حلزون می توان به موارد زیر اشاره کرد:

• کاهش سلول های گیرنده شنوایی (سلول های مویی) و سلول های حمایت کننده، (بیشترین کاهش سلول های مویی در بخش قاعده ای حلزون رخ می دهد. در ابتدا سلول های مویی خارجی تخریب می شوند و بعد سلول های مویی داخلی)
• کاهش تعداد فیبرهای عصب حلزونی 
• تغییرات عروقی (ضخیم شدن مویرگ های گوش داخلی، کاهش فعالیت آنزیم ها و کاهش تولید مایع گوش داخلی یا آندولنف)

تغییرات ناشی از سن در مغز و سیستم شنوایی مرکزی:

با افزایش سن، انتقال اطلاعات بین دو نیمکره مغزی ( که از طریق جسم پینه ای انجام می شود) کارایی خود را از دست می دهد.

همچنین تغییرات تخریبی در مسیرهای شنوایی در ساقه مغز رخ می دهد.

به طورکلی فیبرهای عصبی تحلیل می روند و تغییر اندازه پیدا می کنند.

در قشر شنوایی مغز تعداد سلول ها کاهش می یابد و ضخامت قشر کم می شود.